• 19 Eylül 2024
• 574

Gazeteci Eyyüp Alp’in Almanya Hikayesi

1985 yılının Nisan ayı, Almanya Türk Federasyonun Kuzey Almanya eyaletindeki büyük Kurultayında tanıdım, gazeteci Eyyüp Alp’i. Kolunda çantası, elinde fotoğraf makinası, kendisinin de boyu uzun olduğundan hep göze hitap ediyordu. Bende yeni Tercüman gazetesi muhabiri olarak gelmiştim. Benim Tercüman muhabiri olarak geldiğimi öğrenen Eyyüp Alp bana, “Sende mi Tercüman muhabirisin?” dedi. “Evet” dedim. Tanıştık bu haberin konuşma notlarını ben tuttum. Eyyüp abi fotoğraf çekimi yaptı. Kendisi benden kıdemli ve tecrübeli muhabir olduğu her halinden belli. Herkesi tanıyor daha rahat çalışıyordu. Bana, “nerelisin?” diye sordu? “Yozgatlı” olduğumu söyledim. Bana bakarak bende, bende; “Yozgatlıyım toprağım” dedi. Sonra abi kardeş gibi yardımlaştık bana destek oldu. Muhabirlik ve resim çekme tekniği hakkında bildiklerini söyledi. Ta ki Tercüman gazetesi Almanya baskıları kapanıncaya kadar çalıştık.

Almanya’nın en tecrübeli ve eski muhabirlerinden olan Eyyüp Alp emekli olarak senenin yarısını Türkiyemiz’de yarısın Almanya’da geçiriyor. Kendisiyle Almanya’ya geliş hikayesini konuştum.

Duayen gazeteci bize anlatıyor;

Hemşehrim Doğan Tufan; “Ben Eyyüb Alp 1946 Yozgat’ın yeni İlçesi Çandır’ın Nabioğlu mahallesinde dünyaya gelmişim. İlk okulu Çandırda bitirdim. 1960 da Orta okula İlçemiz Çayıralan’da başladım. 2.sınıf yarıyılı Çayıralan, yarı yılı İstanbul Küçükçekmece’de devam ettim. Orta Okulu burada bitirdim. İşçiliğe Sirkeci Tren istasyonunda öğleden sonra basılan gazetelerden Ekspres ve Son Saat Gazetelerini banliyö ve Almanya trenlerinde satmaya başladım. İş çok iyi geldi, kazancım güzeldi.

Satılmayan gazeteleri ertesi gün iade ediyordum. Alış 15 kuruş satış 25 kuruştu. Almanya treni seferlerinde daha güzel kazanıyordum. Gurbete çıkan bizim insanlarımız Sirkeci’den trene binince Almanya’ya kadar Türk parası lazım olmaz zannederek bir gazeteye 5-10 lira verenler vardı. “Bize bundan sonra Türk parası lazım değil” diyorlardı.

“Al sana bize dua edersin” diyorlardı. Ben de “Allah razı olsun yolunuz açık ve hayırlı yolculuklar” dileyerek teşekkür ediyordum. Daha sonra Neşet Ertaş ustanın Leyla Ertaş evliliğinden olan oğluyla tanıştım. Onunla beraber gazete satarken arkadaş olduk. Ufak tefek birisi olduğu için lakabı ‘bücür’dü. Boş vakitler türkü söylüyordum. “Bücür ne yapalım? dedim. Bana, “abi sesin güzel gel Beşiktaş’a gidelim, Şemsi Yastıman’dan ders alalım, iyi adam” dedi. Onunla beraber gittim, kaydolduk, şan dersi almaya başladık.

Ama başka bir iş buldum. Trikotaj örgü konfeksiyon işi iyi bir işti. Bu arada TRT İstanbul Radyosu 1965 yıl imtihan açtı, oraya da müracaat ettik. Çandır köyümüzden babam rahmetlik duymuş kendisi hafızdı. Camide imamlık yapardı. İstanbul’a geldi. Beni buldu, bir de büyük abim vardı. Çok içki içerdi. Bana ne iş yaptığımı sordu. Bende anlattım, “Neşet Ertaş’ın oğluyla ders alıyoruz. TRT’ye yazıldık orada imtihana gireceğiz. Biz Türkücü olacağız” dedim. Babam, bir bana baktı bir de ona, “ulan her evden bir gavur çıkacaksa bizde bir tane var” dedi. Benim TRT’nin verdiği imtihan kimliğimi alıp, geri köye döndü. Benim türkücülük hayalimde bitti. Sonra askere gidene kadar, Triko konfeksiyonunda çalıştım. Bülent Ecevit Hükümeti zamanında ‘Köy-Kent’ diye bir projesi vardı. Bizim Çandır’a da Mehmet Hadi İlbaş, Çandır Kalkınma kooperatifi Ayçiçek Yağ Fabrikası’nı kurma çalışmalarına başladı. O zaman Rahmetli Ecevit bizim kooperatifin 5000,00 Tl.’ye üye olan ortaklarına belli bir kontenjan vererek yurt dışına işçi olarak gönderme yolunu açtı. Ben hemen köye döndüm. ‘Almanya’da geçerli meslek ne?’ diye araştırdım. Öğrendim ki, Kaynakçılık. Hemen Çandır’da Uğur İlbaş’ın yanına gittim. Demir doğrama işi yapıyordu. “Uğur bana kaynakçılığı öğretir misin?” dedim. “Evet, hemen başla” dedi. 26 yaşımda çıraklığa başladım, onu da öğrendim. 1972 yılında Yozgat işçi bulma, Ankara işçi bulma seçmelerini geçerek İstanbul sağlık muayenesinden sonra Almanya’ya uçakla Münih’e geldim. Hava alanından Münih tren istasyonunun altına aldılar. Oradan bizleri gideceğimiz yerlere dağıttılar. Tren biletimizi verdiler 21/10/1972 Almanya’nın Stadtallendorf beldesindeki Firiz Winter Demirdöküm Fabrikası’nda motor bloke aksesuarlarını kaynatmaya aşladım. Hafta sonları eğlence yerlerinde fotoğraf çekimi yapmaya başladım. İyi gidiyordu. 1974 de Türkiye’den turist gelmişti.

Eşimle görücü usulüyle evlendim. İki oğlum, bir kızım oldu. 1980’li yıllarda Alman ekonomisi krize girdi. Benim çalıştığım döküm firması grev uyguladı. O zaman Almanya’da basılan Türk gazeteleri geldi. Bende fotoğraf makinalarımı görünce, “Gazeteci misin?” dediler. Ben “yok, resimciyim” dedim. Bana, “gazetecilik yapar mısın?” dediler. Ben de hemen uçtum. Almanya’da basılan Ilıcaklar’ın Tercüman Gazetesi’nden Tahir Hacıkadiroğlu ve Doğan Pürsün, “böyle böyle yaz, bize gönder” dediler. Ve gazetecilik böyle başladı. Ayrıca 1975 de Stadtallendorf ve Çevresi Türk Kültür Ocağı Ülkücü Üyeler Cemiyeti’ni kurmuştuk. Bu derneğin halen yönetim kurulu üyesi, yani yönetimde görevliyim".

Kendi ağzıyla, “Hemşehrim, emekliyim. Hayat böyle devam ediyor”.

Doğan Tufan

Yorumlar

Henüz hiç yorum yapılmamış. Şimdi ilk yorumu siz yapın!

• 1
• 2